Гэгээнтэн хүчирхэг байхыг хичээдэггүй
Үнэндээ тэр нь хүчтэй байдаг
Энгийн хүн эрх мэдэл нэмэгдэхийн хэрээр шунадаг, тиймээс ханана гэж үгүй.
Гэгээнтэн юу ч хийдэггүй ч, хийлгүй үлдээсэн зүйл гэж үгүй.
Энгийн хүн зогсолтгүй шамдсан ч, гүйцэж барна гэж үгүй.
Эелдэг хүн ямар нэг зүйл хийхэд, ямар нэг зүйлийг дуусгахгүй үлдээдэг.
Шударга хүн ямар нэг зүйл хийхэд, маш олон зүйлсийг эхлүүлээд үлдээдэг.
Журамт хүн ямар нэг зүйл хийхэд, хэн ч түүнд хариу үйлдэл үзүүлэхгүй бол, тэр
ханцуйгаа шамлаад хүчээр дуусгах гэж үздэг.
ДАО байхгүй бол сайн сайхан байдаг,
Сайн сайхан алдагдахад, ёс суртахуун бий болдог,
Ёс суртахуун алдагдахад, зан заншил бий болдог,
Зан заншил бол итгэл үнэмшлийн өнгөн хальс бөгөөд эмх замбараагүй байдлын эхлэл юм.
Тиймээс ч, гэгээнтэн зөвхөн дотоод мөн чанарыг анхаарахаас, гадаад хэлбэрийг үл
ойшооно, үр жимс нь чухал болохоос, цэцэг цэврүү нь сонин биш.
Түүнд өөрийн гэсэн хүсэл тэмүүлэл байхгүй, тэр зөвхөн бодит байдалд оршин, бүх
төөрөгдлийг үлдэн хөөнө.